DOOR MATTHEW AUSTIN RYAN

GEPUBLICEERD 6 SEP 2023

De Amerikaanse marine voerde ooit tests uit om de haalbaarheid van het gebruik van de C-130 op zee vast te stellen.

Foto: Mike Fuchslocher/Shutterstock

Sinds de eerste vlucht in 1954 heeft de C-130 Hercules zijn dapperheid in verschillende rollen bewezen, van poolexpedities tot militaire missies van Vietnam tot Afghanistan. Een van de meest verbazingwekkende prestaties in de geschiedenis van de C-130 vond plaats in oktober 1963 toen de Amerikaanse marine het aandurfde om dit grote vliegtuig op een vliegdekschip te laten landen.

Experiment dat records vestigt 

Het idee dat een C-130 Hercules zou landen op het dek van een vliegdekschip leek vergezocht. Toch werd dit experiment werkelijkheid in de woelige wateren van de Noord-Atlantische Oceaan, 500 mijl uit de kust van Boston. De C-130 landde niet alleen, maar vestigde ook een record als het grootste en zwaarste vliegtuig dat ooit op een vliegdekschip landde, een prestatie die nog steeds standhoudt.

Foto: Andrew Kalat via Flickr

Luitenant James H. Flatley III was verrast toen hij zijn opdracht voor deze buitengewone taak ontving. Toch had de Chief of Naval Operations opdracht gegeven voor een haalbaarheidsstudie naar het gebruik van de C-130 Hercules als een “Super COD” (Carrier Onboard Delivery) vliegtuig.

Potentiële COD-vervanging 

Destijds werd deze rol vervuld door de Grumman C-1 Trader, een tweemotorig zuigervliegtuig met een beperkt laadvermogen en bereik. Het schoot echter tekort in termen van laadvermogen en bereik, vooral wanneer een vliegdekschip ver van land opereerde. De C-130, met zijn stabiliteit, betrouwbaarheid, grote bereik en aanzienlijke laadcapaciteit, leek een levensvatbaar alternatief.

Foto: Aaron Headly via Flickr

Een KC-130F tankvliegtuig (BuNo 149798), geleend van de US Marines, onderging kleine modificaties door Lockheed om de test voor te bereiden. Deze aanpassingen bestonden uit het installeren van een kleinere opening voor het neuslandingsgestel, een verbeterd remsysteem tegen slippen en het verwijderen van de bijtankpods onder de vleugels. De belangrijkste zorg was of het vliegtuig kon voldoen aan de maximale zinksnelheid van negen voet per seconde en uiteindelijk overtrof het deze eis met een aanzienlijke marge.

De test 

Flatley leidde de bemanning, die bestond uit Luitenant Commandant W.W. Stovall als copiloot, ADR-1 E.F. Brennan als boordwerktuigkundige en Lockheed engineering testpiloot Ted H. Limmer Jr. De eerste landingen vonden plaats in een formidabele wind van 40 knopen. De bemanning slaagde erin om 29 landingen uit te voeren, 21 landingen met volledige stilstand zonder hulp uit te voeren en 21 starts zonder hulp uit te voeren, dit alles terwijl het brutogewicht van het vliegtuig varieerde tussen 85.000 pond en 121.000 pond.

Opmerkelijk genoeg kwam de KC-130F zelfs aan de onderkant van dit gewichtsbereik volledig tot stilstand binnen 267 voet, ruwweg twee keer de spanwijdte van het vliegtuig. Bij volledige belading had het toestel slechts 745 voet nodig om op te stijgen en 460 voet om te landen, dankzij de nauwkeurige coördinatie tussen Flatley en Jerry Daugherty, de landingssignaalofficier van de carrier.

Art E. Flock, hoofdingenieur van Lockheed, was aanwezig om de tests te observeren en herinnerde zich levendig de ruwe zee die dag. Hij zag hoe de boeg van het vliegdekschip ongeveer 30 voet op en neer ging, waardoor de uitdaging van de landing nog groter werd. Het schip verhoogde zijn snelheid met 10 knopen om de gierbeweging en de windrichting te verminderen, waardoor het vliegtuig tijdens de landing te maken kreeg met een tegenwind van 40 tot 50 knopen.

Toen de C-130 landde en voor de eerste keer recht tegenover de brug van de kapitein tot stilstand kwam, barstte er gejuich en gelach los onder de bemanning. Op een bord op de romp stond: “LOOK MA, NO HOOK.”

Foto: Lockheed Martin

Uit de uitgebreide testgegevens die tijdens deze proeven werden verzameld, concludeerde de marine dat de C-130 Hercules 25.000 pond vracht kon vervoeren over een afstand van 2500 mijl en deze met succes op een vliegdekschip kon landen. Ondanks de aangetoonde capaciteiten koos de marine uiteindelijk toch voor een kleiner COD-vliegtuig.

Namens DAKOTA willen we Joanna Baily, managing editor SimpleFlying.com van harte danken voor de toestemming om dit artikel hier te mogen hernemen.